De moeder
strekt de linkerarm uit met een lepel om het kind te voeren. Haar
aandacht is echter volledig gevestigd op de tablet die zich in de andere hand
bevindt. Het lijkt of zij stuurloos de handeling verricht. Een stel bedrijft de liefde terwijl beiden
tegelijk op hun eigen smartphone turen. De kunstenaar die deze schilderijen
heeft gemaakt wil iets op schokkende manier duidelijk maken. De Engelse tekst
die wordt meegeleverd laat niets aan duidelijkheid te wensen over.
Hierin geeft
hij aan dat de mens zich langzaam maar zeker begeeft op het pad van de
zelfvernietiging. De homo sapiens heeft geen idee meer wat goed of slecht is.
Als artiest meent hij de realiteit zoals hij die ziet door middel van zijn
schilderijen te moeten weergeven. Het lijkt een poging om met een bepaald
accent de aandacht te vragen. Toch heeft hij een punt en in algemene zin lijkt
het door hem genoemde pad door allerlei ontwikkelingen zichtbaar te worden. De
erosie van redelijk sociaal gedrag wordt op sommige plekken duidelijk en komt
niet alleen in het gebruik van vuurwerk bovendrijven.
Als je de
diepte induikt voor gesprekken is het af en toe of je je hand in een rivier
steekt waar piranha’s zwemmen. Een ochtend
ergens aan de koffie vliegen woorden als kogels in het rond. Door het beeld dat
verschijnt ben ik blij dat we de bewapeningsdichtheid van Amerika hier niet
hebben. De gesprekken geven een beangstigend beeld van een surrealistische situatie
die de nalatenschap van een vroegere minister van wonen, werken en integratie
lijkt te weerspiegelen. Een man hier werkt midden in het veld waar een soort
anarchistische sfeer hangt. Hij geeft een dusdanige omschrijving dat ik niet om
het woord heen kan.
Ondanks aandringen op verbetering lijkt de grenzeloosheid,
steeds grotere vormen aan te nemen. Iemand nam mij enige tijd geleden mee naar
een privévoedselbankje op een galerij, ontstaan ondanks dat er voor ongedierte
was gewaarschuwd. Een van mijn gesprekspartners die ook in zijn gebied moet
letten op wanordelijkheden spreekt in dezelfde trant, waarbij het iemand wijzen
op zijn foute gedrag een averechtse uitwerking heeft. Van beschaving naar een
prehistorische oplossing van geschillen, waarbij regels niet meer bestaan en
bedreiging of mishandeling niet worden geschuwd.
Vernielingen zijn aan de orde
van de dag. Het lijkt of er een andere wereld voorbijtrekt. Er wordt geklaagd
over het gebrek aan handhaving die voornamelijk volgens deze mensen plaatsvindt
als de media er aandacht aan schenken. De samenhang in de wijk zoals deze wordt
weergegeven doet denken aan een hoop droog zand dat door wind overal wordt heen
geblazen.We zien de
politieke mastodonten uit het verleden die verbetering beloofden. Alles zou
‘krachtiger’ worden. Zij verdwenen en lieten een doodzieke patiënt achter.
De
politiek is te vergelijken met een in zichzelf gekeerd zetels verzamelend
monster. De visie lijkt te hebben plaatsgemaakt voor een dynamische vertraging.
Iedereen beweegt maar bevindt zich in een donkergekleurde mist. Men weet niet
meer waarheen. ( René ten Bos- filosoof) In een
utopische droom heeft men in navolging van China ‘selectie’ bedacht als
oplossing voor een mislukt beleid uit het verleden. Deze is erop gericht mensen
met een uitkering te weren. Dat is ter verbetering van de kwaliteit van wijken
en kan in het licht van de huidige situatie een laatste poging zijn falend
beleid te repareren.
Het heeft echter ook een donkere kant. Volgens The Guardian
van 26 december 2017 wil men in Chinese steden beginnen met ‘reshaping the
population’, in feite de samenstelling van de bevolking veranderen. Bovendien
wil men ‘strict rules on who can purchase property’, dus ook gaan bepalen wie
er iets mag kopen of wonen in de stad. Dit doet sterk denken aan een prins van
Oranje die zonder problemen een groot deel van Amsterdam kan bemachtigen.
Selectie
roept een beeld op uit het verleden en we kennen de gevolgen.
Wim
Verhoeven
