Het
prachtige landschap, dat je als het ware uitnodigt om op de fiets te verkennen
had mij naar deze bijzondere plek gebracht. Ik wist dat als je op de bank, die
daar stond plaatsnam en in stilte afwachtte, na enige tijd iemand verscheen aan
wie je vragen kon stellen. Eenmaal ter plaatse duurde het niet lang of ik was
als het ware een met de omgeving geworden. Dat maakte ook dat ik in eerste
instantie niet merkte dat er inmiddels iets was veranderd. 'Meer lezen'
Naast mij zat
plotseling een vrouw die ik eerst niet echt helder kon waarnemen. Het was of er
een mist om haar heen hing. Langzaam werden de contouren zichtbaar en
constateerde ik dat zij een gehavende indruk maakte. Haar kleding zag er smerig
uit. Hier en daar was nog een stukje zichtbaar waaruit je kon opmaken dat deze
ooit een prachtig was geweest. Het haar hing slordig langs haar wangen naar
beneden, maar ook hier waren nog plekken zichtbaar die lieten zien dat er eens
betere tijden waren geweest. Ze keek mij met een veelzeggende blik aan.
‘Ik had
je eerder verwacht’, waren haar eerste woorden. Omdat ik niet helemaal begreep
wat zij bedoelde keek ik haar vragend aan. ‘Het is later dan je denkt voor jouw
soort’. Ik zei dat ik dat idee ook had en dat het op dit moment veel
zichtbaarder was geworden. Nu met die coronacrisis zag je pas goed waar het
fout was gegaan. ‘Je bedoelt dat er voor deze tijd niet voldoende inzicht was
om de bakens rigoureus te verzetten?’, stelde ze lachend terwijl een zwarte
tand zichtbaar werd. Een ongemakkelijk gevoel maakte zich van mij meester.
‘Kunt u iets over uzelf vertellen’, een voorzichtige vraag van mijn kant. Het
antwoord liet niet lang op zich wachten. ‘Er is een tijd geweest dat ik zelf
aan het roer stond van het hele systeem, maar de sapiens waartoe jij behoort
heeft gemeend de bediening van de instrumenten voor een deel over te nemen. Hij
is door economische drang naar vermeerdering een strijd met de omgeving,
zichzelf en zijn soortgenoten aangegaan. Waarschijnlijk door de intelligentie
en het oppermachtige gevoel dat daaruit voortvloeit weigerden jullie te
luisteren naar overduidelijke signalen.’
Ik vond het tijd om hier tegenwicht te
bieden. ‘Er wordt wel veel aandacht geschonken aan een transitie die we allemaal
willen. We plaatsen windmolens en zonnepanelen, de verduurzaming spat ervan af.
We willen echt veranderen’. Ze keek me met een ongelovige blik aan. Luister’,
zei ze. ‘Mijn haar zit onder de olie, mijn organen zitten vol met microplastic
en het wordt steeds warmer. Chemicaliën zorgen ervoor dat ik last heb van
verlammingsverschijnselen, schoon drinkwater wordt schaarser en mijn ademhaling
wordt belemmerd door fijnstof.
 |
| NA DE STORM |
Het leven van jou en je soortgenoten is mogelijk
omdat een delicaat systeem dit nog ondersteunt. Wat als
dat niet meer het geval zou zijn?’. Ik maakte duidelijk dat mensen erg onder de
indruk waren van de corona pandemie. Deze gaat er zeker voor zorgen dat ze in
actie komen om alles anders aan te pakken. Vermindering van consumptie en
vooral wereldwijde samenwerking om ons leven in balans te brengen met de
draagkracht van de aarde. Terwijl in haar blik de nodige twijfel zichtbaar werd vlogen plotseling vliegtuigen laag over en zag ik verderop weer kleurrijk afval in de berm dat ik eerst voor bloemen had aangezien. Een ongemakkelijke ontmoeting.
Wim Verhoeven
