De man geeft
door zijn uitspraken te kennen, dat hij een bepaalde visie heeft over de
huidige situatie. Terwijl de koffie staat te dampen kijkt hij mij indringend
aan en je voelt als het ware dat hij ons een spiegel voor wil houden. Hij
vergelijkt de maatschappelijke ontwikkeling met een rijdende trein met
bevoorrechten. Velen rennen erachter aan en proberen nog op de treeplank te
springen om mee te kunnen reizen.
Een jonge man vertelt hoe hij zich op een
‘hoger’ doel richtte en dat niet haalde. Zijn leven moet worden bijgesteld maar
hij ziet op de arbeidsmarkt een enorme massa concurrenten (ZZP) en vraagt zich
na enige overpeinzing af of het wel zin heeft een ‘slavenbestaan’ tegemoet te
gaan. Op de radiozender BNR vindt een gesprek plaats tussen kenners van de arbeidsmarkt en
werkgevers.
‘Het huidige gebrek aan geschikte werknemers zal leiden tot een
versnelde automatisering waarvan niemand de gevolgen kan overzien’. Men
gebruikt het woord ‘handjes’ voor werknemers dat het ogenschijnlijk
gemakkelijker maakt de geestelijke overstap te maken naar automaten. In
gesprekken die ik voer lijkt het Franse gevoel van de hesjes gezaaid. Een plant met veel
stekels.
Antoine Bodar, de knuffelpriester legt op televisie nog even fijntjes
uit dat de kloof tussen het ‘grachtengordel’ denken en de gewone mensen
ernstige vormen heeft aangenomen. Nog
heerst het gevoel dat we beschermd worden door een macht, die gelooft in zijn eigen
superioriteit, maar deze lijkt steeds meer in zichzelf gekeerd. Een stuk in de Groene Amsterdammer roert in de
wond van de studentenverenigingen (corpora).
Naast de misstanden komt de
minachting voor het ‘plebs’ naar voren. Het vermogen om je te verplaatsen in
‘buitenstaanders’ is overbodig geworden want die bestaan eenvoudig niet meer.
Deze ‘familie’ is de wortel van de macht die uit moet groeien tot toekomstige
regeringsfunctionarissen en andere banen in de innercircle. Hoewel mensen nog
dromen van inlevingsvermogen bij de huidige ‘vertegenwoordigers’, is er nog
weinig besef dat burgers als het ware dromen op de rug van een tijger.
Het
beest heeft een eigen agenda en zal als dat voor hem beter uitkomt zijn
medereizigers achterlaten en zich zelfs tegen hen kunnen keren. Het dier krijgt
steeds meer voedsel uit het bedrijfsleven en wordt hierdoor gedresseerd om
bepaalde kunstjes te vertonen. Dit leidt tot een permanente voorstelling die
aan de hand van de verhalen in de pers, soms vreemd uitvalt. Wie het een beetje
volgt zal tot de conclusie komen dat de halve waarheden die de ‘gelovigen’ te
verwerken krijgen absurd zijn.
Plotseling wordt o.a. een groot draagvlak (?)
gemeld voor de formule 1 op het circuit van een prins, nadat de bevolking is
aangezegd diep in de buidel te tasten en de hele manier van leven te veranderen
voor het klimaat. Mensen in mijn gespreksgroepen zijn verbijsterd dat in zo’n
situatie een wolk van fijnstof en herrie zou worden getolereerd. In sociaal
opzicht heeft de tijger inmiddels de eerste passagiers van zich afgeworpen.
De
mensen met een laag loon, chronisch zieken, uitkeringsgerechtigden en
gepensioneerden liggen op de grond. Zij zouden verslonden kunnen worden door zorgkosten,
energierekening, btw- en huurverhoging. Een analyse van de gele hesjes in
Frankrijk door de Japan Times meldt het volgende: ‘Het Franse fenomeen is een
weergave van de diepere malaise die steeds verder groeit in de hele westerse
wereld’.
Wim Verhoeven
verhoevenkoffiekring@tele2.nl
