Soms
bereiken mij berichten via de mail of op papier waarin mensen trachten een
boodschap te verwoorden. Onlangs gaf de heer Anton Laan mij een stuk dat hij had geschreven. De verbijstering ten aanzien van een ramp kent
ongekende proporties. Bijvoorbeeld na een ongeluk in een kerncentrale zoals die
van Chernobyl, de ramp in Fukushima, een tsunami of aanslagen. Het wereldnieuws
richt zich een bepaalde tijd op zo’n calamiteit.Al snel verdwijnt het als
water in de zon na een regenbui. De heer Laan schrijft hier wat zo’n
gebeurtenis met hem persoonlijk heeft gedaan. Door de bijzondere manier waarop
hij dat doet geef ik hem graag de ruimte als gastblogger.
‘Op 11
september 2001 dacht ik dat de wereld stil stond. De tijd bleef staan. Hoezeer
vergiste ik mij. Het was de mens, de gehele mensheid die verstart van
ontzetting stilstond en het maatschappelijk leven liet voor wat het was. De
onvoorstelbare misdaad op die dag begaan, ging ieders begrip te boven en staat
voor altijd op mijn netvlies gebrand. Maar toch! De tijd ging meedogenloos
voort.
Het werd de 12e, de 13e september etc. Ik voelde
me al snel schuldig omdat ik mij twee dagen later alweer bezighield met de
banaliteiten van alledag. Een lekke band koesterde zich alweer in mijn
belangstelling. Ik maakte mij zorgen of ik wel op tijd zou zijn om mijn
kleindochter van school te halen. Ook om mij heen zag ik dat iedereen weer met
van alles bezig was.
Kortom het leven ging schijnbaar gewoon door en niemand
merkte dat anderen innerlijk veranderd waren. Terwijl ik dit schrijf besef ik
dat dat maar goed is ook. Anders waren wij bij de pakken neer gaan zitten en
dan zou de terreur een winnende slag geslagen hebben. Ik ben de dood geworden, de vernietiger der werelden. Dit zijn
woorden uit een van de heilige Hindoeïstische boeken, De Bahagawad Gita. Ze
zijn nu wel op een verschrikkelijke manier zicht- en tastbaar geworden.
Het
gebeurde zal mij nooit meer loslaten, het zal de rest van mijn leven
beïnvloeden. Waarom juist deze gebeurtenis? Omdat ik het met eigen ogen gezien
heb? Omdat de slachtoffers een gezicht
kregen via foto’s in de media. De vele duizenden slachtoffers in Srebrenica die
koelbloedig zijn uitgemoord was een gebeurtenis die niet minder erg was. Deze
werd ons mondjesmaat toegediend en het was alweer even geleden toen wij het hoorden.
Anders was het bij deze vernietiging van de Twin Towers, duizenden slachtoffers
in een afschuwelijke dood met zich meesleurend. Evenzovele kreten in doodsnood.
O God, O Allah, het is gebeurd, help mij. Ik geloof zeker dat al die wanhopige
kreten door de schepper zijn geteld en het zich heeft aangetrokken en zich over
allen heeft ontfermd. Deze aanslag zag je gebeuren.
Drie vliegtuigen boorden
zich in evenveel gebouwen. Een vierde sloeg in de grond na heldhaftig verzet
van de gehele bemanning. Welk Faustiaans duivelsverbond zat hierachter? Wie kan
zoiets verzinnen en uitvoeren? Zijn het de verziekte en verdorven
voortbrengselen van een enkeling, van meerderen? Zijn de ideeën aangedragen
door exorbitante rampen- en terroristenfilms om het publiek blijvend te boeien
of gebaseerd op eerdere mega-aanslagen?
Een plot van Christie of Wentworth doet
het niet meer. De beschaafde wereld blijft echter in alle toonaarden ontkennen
dat het nieuws een negatieve invloed kan hebben. De achtergrond van terreur is
haat. De kracht van haat is dat het geen voedingsbron nodig heeft om toe te
slaan.
Ook zonder conflict in het Midden-Oosten was dit gebeurd, alleen al
omdat de bezitter van dit misdadige brein al geboren was. Mijn parate kennis
schiet te kort om mijn afschuw te verwoorden. Ook de Grote Van Dale laat mij in
de steek.’
Anton Laan
Wim
Verhoeven
verhoevenkoffiekring@tele2.nl
