EVEN EEN VLEKJE WEGWERKEN

In het begin lijkt het een rustige discussie, maar al snel is duidelijk dat de ouderen die hier rond de tafel zitten, diep vanbinnen iets heel erg dwarszit. Onderhuids is sprake van een onbegrensde woede en merk je de emotionele schade die is aangericht. Een uitspraak als ‘de overheid is bezig de levensvreugde uit mensen te halen’, geeft aan dat men op z’n zachts gezegd niet blij is met wat hen is overkomen. 

Zoals ze aangeven trachten ze te communiceren met een systeem dat als het ware een vloeibare vorm heeft aangenomen. Ze kijken tegen een muur van regels aan die ze veelal niet meer kunnen volgen.

‘Thuishulp wordt nu weergegeven in projecten en niet in tijd’, de mens is gereduceerd tot nummer, zoals iemand opmerkt. Het is voor iedereen hier onduidelijk wat aan het aantal toegewezen uren ten grondslag ligt. ‘Zonder keukentafelgesprek worden deze veranderd’.

Het inzicht in de kosten voor de gewerkte uren blijft achter een rookgordijn. Er ontstaat een discussie omdat sommigen menen te weten dat geldstromen via organisaties komen die wellicht ook weer kosten maken. Volgens hen kan dit een reden zijn dat er wordt beknibbeld. Bovendien is ook het sociale wijkteam hierbij betrokken en dat maakt het nog ingewikkelder. ‘We krijgen geen duidelijkheid, je komt er niet doorheen’.

Een van de plekken waar ik de mensen sprak

Een oudere vrouw die zich weet te melden met een pasfoto krijgt in het gemeentehuis te horen dat deze is afgekeurd. Een klein vlekje op een van haar brillenglazen betekent ‘ga terug naar af en probeer het opnieuw’. Was zij werkelijk onherkenbaar geworden?

Er komen meer berichten van de moeilijke situatie waarin veel ouderen zich bevinden. Niet iedereen kan bijvoorbeeld omgaan met de steeds verder doorgevoerde digitalisering. Het bemoeilijkt de communicatie voor hen.

Mensen moeten langer thuis blijven wonen. Een vrouw geeft aan dat de eenzaamheid en isolement door veranderingen in haar buurt versterkt worden. De mensen om haar heen leven in een andere wereld.


Verhuizen vanuit de sociale huurwoning is onmogelijk. Zoals bekend zou dat voor haar veel duurder worden.  Het woord ‘onbetaalbaar’ valt zelfs. Het is ook niet duidelijk hoe het toewijzingsbeleid van deze woningen is geregeld.

Verder stijgt de angst bij veel ouderen dat ze bij een stilstaand of achteruitgaand inkomen ingehaald worden door de kosten. Iets niet meer kunnen betalen is een spookbeeld. Het is een ongekend fenomeen bij een zogenaamde opgaande economie in een rijk land. Ondanks alle mooie verkiezingsbeloften is het geloof in verandering verdwenen. Sommigen hebben nog wat spaargeld dat ze koesteren voor het geval bijvoorbeeld de koelkast het begeeft.  

Wim Verhoeven
Reacties :  verhoevenkoffiekring@tele2.nl