Het is die middag erg druk op de Koemarkt in Purmerend en ik kijk naar de vele mensen die bij de kraampjes op zoek zijn naar een product dat ze nog niet hebben. De koffie en appeltaart die ik hier op een terras bestel beschouw ik als een beloning voor mijn fietstocht. Het smaakt allemaal uitstekend en de bediening is top. Dit is Brownies & downieS, een lunchcafé, waar mensen met een beperking werken.
Er hangt een gezellige sfeer en een moeder vertelt dat haar zoon hier werkt en dat hij nog nooit zo opgewekt is geweest. Een week later ben ik terug en mag van de eigenaar Sebas Koeter luisteren naar de verhalen van hen die hier bezig zijn. Hij heeft na acht jaar gehandicaptenzorg bij een groot bedrijf in februari 2017 zelf de touwtjes in handen genomen. Zoals bij velen liep de weg voor hem bij de mega zorgaanbieder dood en was verdere ontwikkeling niet mogelijk.
Er zit een man
tegenover me die een ideaalbeeld heeft en dat ook tracht te verwezenlijken. ‘Het plein hier zie ik als centrum van de
samenleving waar ik de mensen een plek geef. Je mag hier fouten maken en
niemand zal opkijken als er een bord sneuvelt’. Uitspraken die aangeven dat je
vanuit een bepaald gedachtegoed handelt en zeer betrokken moet zijn. Anderzijds
hangt elk initiatief ook samen met een investering.
Het is belangrijk om er meer bekendheid aan
te geven en met dat doel heeft er in de zaak zelfs een optreden van een
cabaretier plaatsgevonden. Ik krijg een foto te zien van een overvol
restaurant. Ook deze middag overigens zie ik veel klanten die de lunch
gebruiken en later komt nog een hele schoolklas naar binnen. Het duurt
niet lang of de enthousiaste verhalen van de medewerkers komen tot mij. Lindsay
die hoofd van de bediening is, helpt mij af en toe de gesprekken in goede banen
te leiden.
Het is of ik een oase van
menselijkheid binnentreed. De meningen laten aan openheid en eerlijkheid niets
te wensen over. Dit concept haalt iets belangrijks in een mens naar boven.
Erkenning voor je werk, dat je erbij hoort en midden in de maatschappij staat.
Het zijn kostbare positieve ingrediënten om in termen van het eten te blijven. Patrick, Melissa, Joy en Brian, ze bieden een diepe kijk in hun leven, dat in
het teken staat van een verrijking, die ze ondervinden.
 |
| Gezellige drukte op het terras |
Van de vroegere
dagbesteding waar je leven aan grenzen gebonden was naar gastheer, keukenwerk en
bediening is een geweldige verandering die door Patrick met een zekere emotie
onder woorden wordt gebracht. Melissa geeft aan dat ze het werk leuk en
gezellig vindt en toont een enorme ambitie om allerlei zaken te willen leren,
zoals koken en werken met de kassa. Dit is als het ware haar droom en veel
beter dan de oude werkplek.
Joy, die ook nog ergens anders kassawerk verricht
legt uit hoe de dag hier begint. ‘Eerst trekken we de bedrijfskleding aan en
wordt het tasje met het opschrijfboekje omgehangen’. Daarna is er wel eerst koffie
voordat de eerste gasten binnenkomen. Het volgende gesprek laat even op zich
wachten omdat de bestellingen die naar de tafels moeten worden gebracht
uiteraard voorgaan. Nadat Brian zich heeft voorgesteld volgt een verhaal over
een zeer actief leven.In feite is hij ook bijvoorbeeld nog in een archief
werkzaam en bij een Café.
Hier is hij echter in zijn element en beschrijft dat
hij ‘geen enkele belemmering of moeilijkheden’ ondervindt. Een uitspraak die
werkelijk recht uit het hart komt en zeker een compliment voor de leiding inhoudt.
Tijdens dit gesprek blijkt ook nog dat ik tegenover iemand zit die begin dit
jaar in een televisieprogramma Downtown dinner van de EO heeft opgetreden.
Hierin worden kandidaten getest hoe goed zij zijn in het bereiden van menu’s en
bedienen van de klanten. Kortom een hele restaurant formule. Hij kwam samen met
een collega als beste uit de bus en dat leverde zelfs een trofee op. ‘Ineens
werd ik herkend op straat’
Alle teamleden
vertellen in alle openheid welke zaken hen verder zoal bezighouden, waarbij
hier en daar nog wel een verrassing naar voren komt. De teksten van sprookjes
overnemen om ze als het ware te bestuderen is beslist geen alledaagse hobby. In een
harder wordende wereld, die aan snelle verandering onderhevig is, zullen we
moeten nadenken over nieuw soort binding tussen mensen. Ik ben blij dat ik op
deze unieke manier kennis heb kunnen maken met Brownies & DownieS en wie
weet kom ik u nog eens tegen op de Koemarkt 34 in Purmerend, voor een kop
koffie of een heerlijke lunch!
Wim Verhoeven
